Het is ’s ochtends al flink warm buiten. De zon schijnt volop. Mokum is zóóó mooi in de zomer. Collega’s praten over hun vakantiebestemming en checken regelmatig of het weer daar net zo mooi is als hier. Dit is zo’n beetje de drukste periode van het jaar. De laatste spurt richting het reces is in gang gezet. Het lijkt wel of alles nog even voor de vakantie klaar gemaakt moet worden. En communicatie doet lekker mee! Nog een week en de rust is weer gekeerd…

Overal lege plekken met computers die geduldig wachten tot ze weer aan mogen. Geen rij meer bij de koffieautomaat en zelfs in de hele binnenstad is geen fietsfile te bekennen. Onze hoofdstad lijkt piepend en krakend stil te staan om even op adem te komen. In de agenda’s verschijnen akelig lege plekken. De mail wordt weggewerkt tot nul en zo nu en dan is er tijd voor een vrije ochtend om loom in bed te blijven of zelfs om een dag vrij te nemen. Tjonge, het lijkt wel of we hier het hele jaar naartoe hebben gewerkt.

Tot de laatste week voor het einde van het reces. Je voelt de onrust. De afspraken die voor het reces in de agenda’s zijn gezet, poppen massaal op. Nog een week voordat alles weer keihard gaat draaien. Vrij nemen lukt voorlopig niet meer. De inhoud van de mailbox begint ongeduldig te groeien. Liften zijn overvol en op de koffie moet je weer wachten. Bruine koppen en mooie verhalen. Dan besef je dat dit de zomer van 2018 was. Hij is weer voorbij. En communicatie doet weer lekker mee.

Thijs Box

Mijn pen is doorgegeven aan: Ris van Overeem