Wandelen door de Rivierenbuurt, een openluchtmuseum met Amsterdamse Schoolarchitectuur. Fietsen over de Utrechtseburg, naar de relatief rustige kant van de Amstel en de weilanden daarachter. Toeristenloos rondkijken op de Wallen, genietend van oude gevels en stegen met bizarre namen. Naar de Rododendronvallei in het Amstelpark en ontdekken dat kabouters daar hun wasjes doen. De blokjes om in coronatijd brengen veel moois als je er oog voor hebt.

Als thuiswerkend tekstschrijver is er voor mij niet zo heel veel veranderd. Mijn werkplek met zit-sta-bureau is op orde. De opdrachten blijven (in ieder geval voorlopig nog) binnenkomen. Soms verandert de aanpak een beetje. Ik zou aanwezig zijn bij de sleuteluitgifte van jongerenwoningen in nieuwbouwproject NoordDok op het NDSM-terrein en ter plekke woonstarters interviewen. Dat ging niet door, maar de sleuteluitgifte wel. De interviews met Surya, Joey en Jesse deed ik telefonisch. Ook krijg aanvragen om samenvattingen te maken van digitale participatiebijeenkomsten. En de Zoomstraat, die is hier om de hoek.

Doodnormaal thuiswerken dus? Nee zeker niet. Vanuit de huiskamer klinken toonladders. Mijn vriend is musicus en hij geeft via zijn computerscherm les aan zijn hoorn- en trompetleerlingen. De dagen voor 4 mei werkten ze vlijtig aan de Taptoe. Intussen voer ik gesprekken met mijn kletsmaatje Ayse, een nieuwkomer die aan haar taalvaardigheid wil werken. Met online critical alignment yoga blijf ik soepel. En bij mijn zoom-zangles werk ik aan La vie en rose, waarvoor ik een eigen coronatekst heb geschreven.

Het went. Het werkt. En toch. Het knaagt. Ik wil weer samen muziek maken met mijn straatorkest Toeters & Bellen. Ik wil weer op reportage met een fotograaf. En live interviews houden waarbij ik als nieuwsgierig aagje bij mensen thuis verhalen kan optekenen. De versoepeling van de regels is inmiddels ingezet. Nog even volhouden. En tussendoor een wasje draaien, net als de kabouters in het Amstelpark.

Christine van Eerd