Rutger de Graaf: “Universitair onderwijs moet alert zijn voor wat er leeft in de samenleving en wat de behoeften van het bedrijfsleven zijn. Een optimale verbinding met het werkveld is belangrijk.”

Welke ambitie manifesteert zich bij jou als docent communicatie?

“Een mooi praktijkvoorbeeld is de integratie van studenten met de Amsterdamse communicatie community. De sector speelt een significante rol qua maatschappelijke bijdrage. Communicatie Netwerk Amsterdam is als platform een lichtend voorbeeld. Een fijne match voor studenten om hun kennis en netwerk met ervaren communicatieprofessionals op een informele manier te vergroten. Maandelijks organiseren wij inspirerende en leerzame bijeenkomsten en netwerkborrels. Begin februari staat de Zoomseminar ‘Spring eruit op Linkedin’, online gezien en gevonden worden’, op de agenda. Vandaar mijn inzet voor meer instroom én behoud van onze studenten en jonge communicatieprofessionals in ons communicatienetwerk. Dit vraagt ook iets van de vereniging. We zien bij steeds meer studies dat de voertaal Engels is door internationalisering van het onderwijs.  De taalbarrière slechten is voor ons communicatienetwerk een serieuze opgave!”

De buitenwereld spreekt vol lof over de opleiding Communicatiewetenschappen van de UvA. Hoe ervaren studenten deze studie?

“De UvA leidt wetenschappers op. Communicatiewetenschappen bestudeert de inhoud, toepassingen en gevolgen van media en communicatie. Zowel de bachelor- als de masteropleiding bieden een brede oriëntatie in de communicatiewetenschappen: over interculturele communicatie tot reclame, public relations en journalistiek. Ze doen vervolgonderzoek naar de impact ervan op ons leven. Studenten vragen zich wel geregeld af waarom ze zoveel theorieën moeten leren. Al die abstracte theorieën lijken soms weinig te maken te hebben met de beroepspraktijk. Reflectie vanuit de theorie op de praktijk is een schakel die meer aandacht zou kunnen krijgen. Gastdocenten uit de beroepspraktijk kunnen de relatie tussen wetenschap en praktijk versterken.”

Ondanks corona gaan de colleges online gewoon door. Hoe flexibel zijn studenten in deze bijzondere periode?

“De lockdown zorgt ervoor dat mijn onderwijs alleen nog maar digitaal wordt aangeboden. Dit versterkt natuurlijk de autonomie van studenten. Tegelijkertijd zijn studenten vaker alleen en missen ze de informele sociale contacten. We leren steeds meer over het belang van onze formele en informele bijeenkomsten en ontwikkelen steeds meer digitale oplossingen. Het is vaak niet ideaal maar het ontwikkelingstempo is op dit moment wel heel hoog!

Door: Miriam van Coblijn

Wandelen door de Rivierenbuurt, een openluchtmuseum met Amsterdamse Schoolarchitectuur. Fietsen over de Utrechtseburg, naar de relatief rustige kant van de Amstel en de weilanden daarachter. Toeristenloos rondkijken op de Wallen, genietend van oude gevels en stegen met bizarre namen. Naar de Rododendronvallei in het Amstelpark en ontdekken dat kabouters daar hun wasjes doen. De blokjes om in coronatijd brengen veel moois als je er oog voor hebt.

Als thuiswerkend tekstschrijver is er voor mij niet zo heel veel veranderd. Mijn werkplek met zit-sta-bureau is op orde. De opdrachten blijven (in ieder geval voorlopig nog) binnenkomen. Soms verandert de aanpak een beetje. Ik zou aanwezig zijn bij de sleuteluitgifte van jongerenwoningen in nieuwbouwproject NoordDok op het NDSM-terrein en ter plekke woonstarters interviewen. Dat ging niet door, maar de sleuteluitgifte wel. De interviews met Surya, Joey en Jesse deed ik telefonisch. Ook krijg aanvragen om samenvattingen te maken van digitale participatiebijeenkomsten. En de Zoomstraat, die is hier om de hoek.

Doodnormaal thuiswerken dus? Nee zeker niet. Vanuit de huiskamer klinken toonladders. Mijn vriend is musicus en hij geeft via zijn computerscherm les aan zijn hoorn- en trompetleerlingen. De dagen voor 4 mei werkten ze vlijtig aan de Taptoe. Intussen voer ik gesprekken met mijn kletsmaatje Ayse, een nieuwkomer die aan haar taalvaardigheid wil werken. Met online critical alignment yoga blijf ik soepel. En bij mijn zoom-zangles werk ik aan La vie en rose, waarvoor ik een eigen coronatekst heb geschreven.

Het went. Het werkt. En toch. Het knaagt. Ik wil weer samen muziek maken met mijn straatorkest Toeters & Bellen. Ik wil weer op reportage met een fotograaf. En live interviews houden waarbij ik als nieuwsgierig aagje bij mensen thuis verhalen kan optekenen. De versoepeling van de regels is inmiddels ingezet. Nog even volhouden. En tussendoor een wasje draaien, net als de kabouters in het Amstelpark.

Christine van Eerd

Beste communicatiecollega’s

Aan mij de eer om de eerste column van dit jaar te schrijven! Dat komt goed uit want ik ben nog helemaal ZEN… Ik had het geluk om de afgelopen maand in Nieuw Zeeland door te mogen brengen. Het andere eind van onze aardbol… En echt ook een andere wereld.

Het land heeft 5 miljoen inwoners waarvan 4 miljoen op het Noorder Eiland en 1 miljoen op het Zuider Eiland. De twee eilanden zijn samen acht keer groter dan Nederland. Je komt er dus echt tot rust. Minder mensen en minder “lawaai” … Het vuurwerk met nieuwjaar werd georganiseerd door de gemeente waar ik verbleef, iedereen kwam er op af. Het duurde maximaal 10 minuten en was heerlijk bescheiden. Alcoholische drank was op straat verboden. En toch was het super gezellig.

Ik moet bekennen dat ik het nu ook weer fijn vind om terug te zijn. Ik hou van de dynamiek in ons kikkerland en onze stad. Maar toch hoop ik de rust in mijn hoofd en het wat vertraagde tempo nog even vast te houden.

Bij het dorpje Haast aan de westkust van het Zuider eiland hebben wij foto’s gemaakt en goede voornemens. Minder haast en meer tijd wens ik iedereen graag toe. Maar wat levert dat op?

Wie kent niet de neiging om snel-snel-snel een klus(je) te doen, meteen te reageren op een mail of whats app bericht, of op een tweet die volgens jou niet correct is?

Ik beken schuld. Ik ben regelmatig net iets te snel, denk niet altijd voldoende na over mijn antwoord of reactie of sta te weinig stil bij de motivatie en de kennis van de ander…. En hoe belangrijk is juist dat in de communicatie met de ander!

Tegelijkertijd wil ik scherper keuzen maken en niet meer alles tegelijk. En dat wordt een lastige. Want er valt zoveel te kiezen in onze samenleving. Je kunt je helemaal verliezen in het aanbod van media, cultuur, evenementen, van dingen om te doen en te leren, naar te kijken en te luisteren en over te discussiëren. Ook op dat front is het goed om stil te staan bij je eigen motivatie en tempo. Wat geeft jou energie, wat past bij jouw doelen? Wat wil jij bereiken? Kortom, ik ga graag dit jaar met wat minder haast door het leven en wens jullie dat ook toe!

Ik geef deze pen door aan Zilla Heldens

Gekke stad, dat Amsterdam. De mensen die er wonen, krijg je er met een stok uit. En buiten Amsterdam vragen mensen zich oprecht af waarom je zoveel geld voor een (te) kleine woning wil betalen. En waarom je je voortdurend in de gekmakende drukte kunt fiets, autorijden of rondlopen. Amsterdam is in nog meer opzichten een gekke stad. Als je een optelsommetje maakt van alle slimheid in Amsterdam, dan bereik je een indrukwekkende score. Zeker als je het aan de Amsterdammer zelf vraagt. Aan zelfvertrouwen geen gebrek. Daar wordt buiten onze hoofdstad nog wel eens anders over gedacht, zelfs meewarig over gedaan.

Maar laten we voor het gemak aannemen dat er toch wel een hoop slimheid in de stad zit. Zeker op communicatiegebied. Er lopen een hoop goed opgeleide adviseurs rond die vaak ook nog over een schat aan ervaring beschikken. Maar een slimme adviseur en nog een slimme adviseur maken samen gewoon twee slimme adviseurs. Dat zou slimmer moeten kunnen volgens mij. Want de ene adviseur weet misschien veel van online campagnes, terwijl de andere extra goed is in strategieën voor gedragsverandering. Breng ze in contact, laat kennis delen en alsof het de reclame van Albert Heijn is: je hebt met twee adviseurs de slimheid van drie!

Contact is dus het toverwoord. Communicatieprofessionals in de meest brede zin van het woord moeten elkaar tegen het lijf lopen en hun kennis en kunde aan elkaar beschikbaar stellen. Amsterdam heeft daarvoor onze vereniging, de netwerkorganisatie voor onze hoofdstad. De afgelopen jaren zijn een reeks van activiteiten georganiseerd waar je een hoop van op kunt steken. Wat is het geheim van de online campagnes van KLM? Hoe pakte de Noord/Zuidlijn de communicatie rond de langverwachte opening aan? Hoe communiceer je met een doelgroep die moeite heeft met lezen en schrijven? Om maar een greep uit de bijeenkomsten van het afgelopen jaar te doen.

Je zou dus verwachten dat die slimme Amsterdamse communicatie-adviseurs de weg naar Welcom als – bijna gratis – bron van kennis wel gevonden hebben. Mwohh. Niet echt nog. Utrechters – dat kunnen Amsterdammers zich bijna niet voorstellen – ligt een flink stuk voor. In de veel kleinere stad zoeken de communicatieprofessionals elkaar vaker op en delen meer kennis met elkaar. Daar kunnen we nog van leren dus. Het nieuwe bestuur heeft de ambitie om veel meer collega’s in beweging te krijgen en van elkaar te leren. Mijn oproep: help dat bestuur. Niet omdat het aardige lui zijn, maar omdat je er zelf slimmer van wordt. Wordt dus lid en kom bij de maandelijkse netwerkbijeenkomst op de eerste donderdag van de maand. Krijg je voor de zeer bescheiden contributie ook nog een lekker hapje en drankje.

Ik geef deze pen door aan: Denise Ghering

“Hé Bas, kan je nog even deze aanvullingen op het persbericht verwerken?”. Net als ik aan het eind van de middag het pand wil verlaten op weg naar een communicatie-bijeenkomst! ‘Dat wordt weer niks”, denk ik, en ga aan de slag. Na een snelle reactie op mijn verbeteringen, slaag ik er erin een trein later te nemen. Snel naar de bijeenkomst. Ze zijn net begonnen, er zijn nog wat broodjes, snel zitten en even bijkomen. Het is regelmatig haasten om op tijd te zijn en soms is mijn energielevel bij de start een beetje laag, maar na afloop toch meestal weer blij dat ik gegaan ben. Dat geeft het beslissende duwtje om de volgende keer ook weer alle horden te nemen!

Start bij Logeion
Ik was lid van Logeion en reisde opgewekt het land in om bijeenkomsten te gaan. Interessant en leerzaam: bij bedrijven op bezoek of naar een mooi project. Het Zomertreffen dat Logeion en WelCom organiseerde bezocht ik ook. Ik raakte in gesprek met Rutger de Graaf, toenmalig bestuurslid, en hij vertelde wat van de activiteiten en bezoeken van Welcom. En ik dacht: ‘Ook leuk en nog lekker dichtbij ook.’ Nadat ik nog wat andere Welcom-leden had gesproken, stond mijn besluit vast: overstappen. In het begin was het even onwennig. Als zzp-er die min of meer toevallig in detachering terechtgekomen is, was mijn netwerkdrift wat kleiner geworden. Iedereen leek in vaste clubjes bij elkaar te staan, maar na een paar bijeenkomsten en uitstapjes kwam voor mij ook het warme Welcom-bad. En zo ben ik al weer een aantal jaren op de meest uiteenlopende plekken geweest: Van een rondgang door de imponerende Noord-Zuidlijn met het gemeentelijke projectteam tot het meedenken met buurtorganisaties in een uitgesleten pand in Amsterdam-Oost.

Kennis en talent
De inhoud van een aantal bijeenkomsten is me bijgebleven. Zoals die bij Het Parool, waar we les kregen in het verleiden of misschien wel misleiden van abonnees. De kritische vragen van de Welcom-deelnemers brachten de dillema’s van het mengen van onafhankelijke journalistiek met het commerciële belang van de marketing-sales afdeling haarscherp aan het licht, misschien wel meer dan de Parool-medewerkers op gerekend hadden. En de in een leuke vorm gegoten verbindende communicatie-workshop van Zilla Heldens bijvoorbeeld waarin we door het uitwerken van persoonlijke anekdotes de leerstof helder kregen. Dat maakte mij weer duidelijk dat je het belang van je opdrachtgever/gesprekspartner goed naar boven moet halen, de echte vraag achter de gestelde vraag! Er schuilt veel kennis en talent onder onze Welcom-leden. Dat blijkt ook tijdens de borrels als het gesprek “onverhoopt” toch weer op het werk terecht komt en de discussies soms hoog oplopen. Interessant de verschillende standpunten te horen. Dat geeft stof tot nadenken. Daar moeten we misschien meer gebruik van maken, bedenk ik me nu. Ja, stof tot nadenken!

Bas van der Geer
Mijn pen is doorgegeven aan: Theo Dohle

Het is elke keer weer inspirerend om Welcomvakgenoten te ontmoeten. De events zijn interessant en divers, de workshops leerzaam. En de meedenk-sessies voor startende projecten geven grote voldoening. Mijn bureau de C heeft zich afgelopen jaren ontwikkeld tot een bureau dat totale ontwerpprojecten ontwikkelt waarbij communicatie een belangrijke rol speelt. Om die reden heb ik een aantal jaar geleden de stoute schoenen aangetrokken; ik heb me ingeschreven voor een communicatieopleiding én ben lid geworden bij Welcom. De opleiding heb ik ‘tijdig’ verlaten, Welcom ben ik trouw gebleven. Ik heb van mijn lidmaatschap van Welcom geen spijt, in tegendeel. Sinds kort zit ik zelfs in het bestuur van Welcom.

Elke maand komen Berthilde, Miriam, Theo, Roland en ik als bestuur bij elkaar. We geloven in de potentie van Welcom en hebben om die reden afgelopen periode veel tijd en energie gestoken in het uitbouwen van bestaande doelstellingen en het formuleren van nieuwe. Ons streven is om onze vereniging te laten groeien. In kwantiteit maar vooral ook in kwaliteit en diversiteit. De vereniging staat nu open voor alle professionals die betrokken zijn bij communicatie zoals voorlichters, journalisten, public relationsspecialisten, vormgevers en designers, tekstschrijvers, bloggers, vloggers en fotografen. Ook communicatiestudenten zijn bij Welcom van harte welkom. Zo bouwen we met elkaar aan een sterk netwerk met een grote meerwaarde voor alle leden.

Dat de inhoudelijke events worden gewaardeerd, blijkt uit de belangstelling en de reacties achteraf. Druk bezochte bijeenkomsten waren onder andere LolaLik, KLM, Workshop: ‘Verbindende Communicatie’, Noord-Zuidlijn en ‘NRC-Communicatie in Beeld’. Stuk voor stuk interessante bijeenkomsten die de kennis vergroten. Ook komend seizoen staan interessante bijeenkomsten gepland. Ik zou het leuk vinden als meer leden bijdragen aan het succes van Welcom met nieuwe ideeën en tips voor inspirerende netwerkbijeenkomsten. Zo delen we kennis die ieder van ons heeft met elkaar, een belangrijke doelstelling voor Welcom. Ook als je nog een collega of vriend weet die lid wil worden, laat het dan weten. Tot ziens of horens. Ris 06-11 31 79 97

Het lidmaatschap van Welcom heeft duidelijke meerwaarde voor mijn werk. De Welcom-events en de netwerkbijeenkomsten zijn voor mij een bron van inspiratie en leiden tot mooie eigen projecten waar ontwerp, communicatie en organisatie samenkomen. Zo realiseerde ik geïnspireerd door het event ‘400-jaar Amsterdamse Grachten’ in 2014 het project ‘De Langste Gracht’. 5000 kinderen hebben aan boord van de speciale ‘langstegracht-rondvaartboot’ de Amsterdamse grachten getekend. Het resultaat: een 600 meter lange tekening die in het Amsterdams Museum is geëxposeerd. Vorig jaar heb ik na de Welcom-bijeenkomt bij het museum ‘Het Schip’, samen met het museum het cultuureducatieve project ‘Indruk’ opgezet. In het kader van 100-jaar Amsterdamse School’ maakte leerlingen tijdens een workshopwandtegels. Deze tegels zijn gebakken en in een tableau tentoongesteld. 

Ris van Overeem

Mijn pen is doorgegeven aan: Bas van de Geer

Het is ’s ochtends al flink warm buiten. De zon schijnt volop. Mokum is zóóó mooi in de zomer. Collega’s praten over hun vakantiebestemming en checken regelmatig of het weer daar net zo mooi is als hier. Dit is zo’n beetje de drukste periode van het jaar. De laatste spurt richting het reces is in gang gezet. Het lijkt wel of alles nog even voor de vakantie klaar gemaakt moet worden. En communicatie doet lekker mee! Nog een week en de rust is weer gekeerd…

Overal lege plekken met computers die geduldig wachten tot ze weer aan mogen. Geen rij meer bij de koffieautomaat en zelfs in de hele binnenstad is geen fietsfile te bekennen. Onze hoofdstad lijkt piepend en krakend stil te staan om even op adem te komen. In de agenda’s verschijnen akelig lege plekken. De mail wordt weggewerkt tot nul en zo nu en dan is er tijd voor een vrije ochtend om loom in bed te blijven of zelfs om een dag vrij te nemen. Tjonge, het lijkt wel of we hier het hele jaar naartoe hebben gewerkt.

Tot de laatste week voor het einde van het reces. Je voelt de onrust. De afspraken die voor het reces in de agenda’s zijn gezet, poppen massaal op. Nog een week voordat alles weer keihard gaat draaien. Vrij nemen lukt voorlopig niet meer. De inhoud van de mailbox begint ongeduldig te groeien. Liften zijn overvol en op de koffie moet je weer wachten. Bruine koppen en mooie verhalen. Dan besef je dat dit de zomer van 2018 was. Hij is weer voorbij. En communicatie doet weer lekker mee.

Thijs Box

Mijn pen is doorgegeven aan: Ris van Overeem

Eigenlijk moet ik mijn lidmaatschap opzeggen. Dat heb ik al een paar maal bedacht. En natuurlijk zeg je dan niet op per e-mail, of je laat gewoon niets meer van je horen. Nee, bedacht ik me, als ik na zo veel jaren mijn lidmaatschap van deze club opzeg, dan doe ik dat in real life bij het bestuur.
En waarom opzeggen? Nou niet om de contributie, want dat bedrag is te overzien. En als je het dan ook nog deelt door 12 maanden, dan is het helemaal peanuts. Nee, mijn terugkerende overweging om op te zeggen was, dat ik vaak te weinig tijd bleek te hebben om naar de bijeenkomsten te gaan.
Ik bemerkte vaak te laat dat er een interessante bijeenkomst was, en dan had ik al andere afspraken gemaakt. Dus liet ik het voorbijgaan. Of ik had juist wel rekening gehouden met de datum van een bijeenkomst van onze club, maar dan was er een onderwerp aan de orde dat net buiten mijn belangstellingssfeer lag. Of het was zulk slecht weer dat ik geen zin had om de stad in te gaan (ik woon buiten Amsterdam). Kortom, allerlei vage redenen om mijn lidmaatschap op te zeggen.

Opzeggen dus.

Zo gedacht, zo gedaan: al een paar keer in de vele jaren dat ik nu lid ben van Welcom (en haar rechtsvoorgangers), ben ik naar een bijeenkomst van onze Amsterdamse communicatieclub getogen,

met het vaste voornemen om mijn lidmaatschap op te zeggen. Ik wist al hoe ik het zou gaan zeggen, en welk bestuurslid ik zou aanklampen. Ik kom binnen. Begroet hier en daar wat mede clubleden, en raak aan de praat met iemand die ik al een tijdje ken. En die stelt mij voor aan iemand die nieuw voor mij is, en een heel boeiend verhaal blijkt te hebben. Er ontstaat een heel geanimeerd gesprek, waar ook anderen zich bij aansluiten. Voor dat ik het weet, is de bijeenkomst alweer voorbij. En ik heb niet opgezegd! Dat was maar goed ook, want anders had ik dit nieuwe, leuke contact niet opgedaan. Ik laat mijn voornemen om op te zeggen varen, en besluit voortaan vaker naar een bijeenkomst van Welcom te gaan. En het leuke is, telkens als ik ga, kom ik weer zo’n interessant, nieuw contact tegen. Iemand waar je heel lang naar kunt zoeken en die niet kunt vinden. Of iemand die een ander licht werpt op een situatie, of je een inzicht biedt, dat je anders niet zo snel gevonden zou hebben.

Dat is voor mij telkens weer, nu al meer dan 2 a 3 decennia, reden om lid te blijven. Graag tot ziens dus bij Welcom!

Jim Kraaykamp

Mijn pen is doorgegeven aan: Thijs Box